El que cebó al pichón, el que asó la manteca, Abundio, Misco Jones. Todos estos entes son hitos de la tontería en el saber popular. Faltaba este satélite,
el que se sentó en un airbag y dejó que otro lo activara
Lo estás haciendo mu’ bien, hermoso mío.
Un amigo mío (del que por supuesto no voy a dar más datos porque luego tó se sabe) me ha contado una peripecia que le sucedió hace poco y que paso a relatar aquí.
Mi amigo se encontró con que le salieron unas grietecillas en el prepucio. Según me contó lo achacó a los calores (de todo tipo), humedades (de todo tipo) o a algo que hubiese en los preservativos (de un solo tipo) que desde hacía poco tiempo tenía ocasión de usar. Digo de un solo tipo porque eran de los que la comisión anti-sida de Araba tiene a bien distribuir gratuitamente en cantidades industriales y que mi amigo rapiñó en uno de sus puntos de distribución.
Cambió (muy a su pesar) de marca de preservativos; de los gratis a los caros. Pero las grietas, aunque parecieron remitir, volvieron y además volvieron con energía renovada.
No hubo más remedio que acudir al médico. Médica en este caso, para hacerlo más interesante. Saltándose como bien pudo kilómetros de alambradas en forma de prejuicios y educación judeocristiana mi amigo se vió en la tesitura de mostrarle el pene (bajo demanda) a una mujer más o menos de su misma edad. Así, en frío y como quien no quiere la cosa.
Le preguntó si podía retraer el prepucio y mi amigo le dijo que no, que de ninguna manera.
– Pues majo, a tus años ya es hora ya — respondió airada la doctora.
Mi amigo (no me atreví a preguntarle si todavía con el pene a la vista o no) hubo de explicarle que hasta hacía poco sí que podía retraerlo, pero no en aquél momento en el que tal cosa era dolorosa y un tanto sanguinolenta.
La doctora resultó ser una mujer muy agradable y con un sentido del humor bastante fino; parece ser que salvó la papeleta de forma muy correcta para todas las partes (mi amigo, ella misma y el pene agrietado objeto de la visita) y le recetó una pomada con la que debería curarse.
A la farmacia que se fue mi amigo muy ufano con su receta. La farmacéutica (joven pero seca como un control de alcoholemia) le preguntó si la herida era grande.
– ¿Grande? No, no, es poca cosa.
– Es que hay tres tamaños de envase – dijo la farmacéutica – así que según sea de grande la lesión te doy uno u otro.
Mi amigo terció que con el pequeño sería más que suficiente dadas las dimensiones de la zona afectada. Con su pomada en la mano salió de la farmacia presto a irse al trabajo cuando tras él oyó los pasos y la voz de la farmacéutica.
– Perdona, perdona, te dejas la…
dijo la farmacéutica, una de esas personas que no pueden evitar leer la palabra escrita cuando está en su radio de acción. Se calló en seco y le devolvió la receta como si fuera un incunable benedictino.
Mi amigo, que quizás haya que explicar que con toda seguridad no se había leído la receta aunque ahora las impriman desde un ordenador y las pueda leer cualquiera, se extrañó del comportamiento de la farmacéutica, pero no tanto como cuando observó que el diagnóstico impreso en la receta era el siguiente:
Lesiones en el pene
I hope being capable of making committs very soon. The real life has been plenty of disturbing news last months. Best said, now I pretty know what an annus horribilis is.
I have to do some hand work to give my main dev system net access. The automatic messages from The Grim Reaper add some stress to me, but I haven’t found the moment of putting my committ-bit in safe keeping because it’s a link with the very good things that I had before my own annus horribilis started. Being part of the FreeBSD developer community, assuming my humble work of translator and mainly translationmeister of just a few translators into Spanish, is a great thing to be.
Aurtengoa, behintzet. Bergarako Jardun elkarteak antolaturiko lehiaketaren irabazli izen da.
Sustatu.com-etik lapurtutako barridxon topauot karta politte hau, Ohian Zubizarretak idatzitte. Aupa Ohian.
A, SMS lehiaketaren mezu irabazli ez dago batere gaizki: “Gra2tat indrraz ny nuke jabtu, zre grputza nigna erkrtzeko. Uneoro zu nre ganean, ni zre azpian eotko. Newton ta bre sagarra. Zu ta ni”
Al turrón. Amodiozko karta:
Frekuentzia modulatuan, goizero, goizero…
Honenbestez goizak eman duena izan duzu hori entzule maite, bihar ere frekuentzietan galdu barik, hemen izango gaituzu, ondo izan…
Eta horrela, egunero agurtzen gaituzu entzule fidelenak. Zure ahots eztia garrazten hasita egoten da ordurako, nekatuta, dardarka. Eta hurrengo goizera arteko minutuen zain gelditzen gara, besteon eguna hastera doalako penatuta. Eta aurpegian goizero marrazten zaizkidan izaren arrastoak uretan garbitzen saiatzen naiz, gero tabernako zuloan itxura mantentzeko edo. Eta badakit bazkalondoko kafearekin (azukre gabe) aurkitu zaitudala han, eta presaka, urduri, balantzaka joaten naiz eguerdiko lehenengo minutuetan taberna irekitzera.
Oraindik ere gogoan daukat, lehenbiziko aldiz zure ahotsari aurpegia jarri nioneko hura. Ordura arte, tabernako barrara hurbiltzen ziren aurpegiei ahotsa jartzen ohitua nintzen, ez ordea zurea hots eztiari aurpegi bat irudikatzen, zure irribarrearen trazuak imajinatzen. Ezagutu zintudaneko eguna izan zen hura, eta zuk artean, betiko zerbitzaritzat ninduzun, nik ordea luzez ezagutzen nuen pertsona ikusi nuen aurrez aurre, eta ezagutu egin zintudan. Eta anonimo nintzen zure begietara, baina zu zinen nire belarrietara eta begietara. Eta pentsatzen dut maitasun radiofoniko bat zarela, edo bederen, ahotsaren parabola bat, edo komunikazioaren hiperbole bat… zer dakit nik.
Eta artean, egundo ez dizut ezer esan, “Laurogeita hamabost” baino ez, behin eta berriro, eta kikara alboan beti jartzen dizudan azukre poltsatxoa erretiratzen dut, eta zure gozotasunaren zatitxo hori egunero lapurtu. Eta ez dakit, gaur arte zenbat poltsatxo kolekzionatuko nituen, ehunka, milaka, ez dakit… asko. Gozoa zara eta, asko. Eta irri egiten diozu egunero, nire ateraldi xelebreari, azukrerik gabeko kafea hartzen duzula noiz ikasiko dudan zain. Baina zerbait gehiago entzun gura nizuke, “kafe bat” baino zertxobait gehiago… eta egunero imajinatzen zaitut mikrofonoaren aurrean pausatuta, irakurtzen duzun notizia bakoitzari zein aurpegi jarriko diozun galdezka. Eta entzun gura nuke, zure ahotsak irratiko bozgorailuan kolpetxoak ematen dituen bitartean, tarteka zure arnasaren jolasa nabaritzen den bitartean, merkadilloko galtzetin pareak merkatu direla, ogia inoiz baino gutxiago garestitu dela, munduan justizia dagoela, bihar eguzkiak esnatuko nauela… baina imajinatu gura zintuzket, niri hitz egiten, eta kafe gozoenak azukre gabeak direla esaten eta zapore mingotsik ez duela uzten zure mihi puntan, eta tira, kafe goxo batek pizten dizula eguerdiro barrena, eta maite nauzula… Ezen egunero markatzen baitizkizut axota gorri batekin tabernako egunkarian notizia kuriosoenak, biharamunean ahotsa jar diezaiezun… eta urduri, nire baitan ezin kabiturik, itxaroten dizut irratiaren aurrean, bezperako ordu txikitan amak zorabiatzen duen frekuentzian zure ahotsa aurkituaz, instante bat bera ere galtzeko beldurrez. Eta batzuetan AModioan aurkituko zaitudala pentsatzen dut, eta irri inozo bat marrazten da nire ezpainetan, eta frekuentziak galtzen ditudan orotan bilatzen zaitut… frekuentzia modulatuan, modulatuko nauzun zain… egunero entzuten zaitut, eta egunero ikusten…
Frekuentziak, kafeak eta trazu gorriak. Ahots gozoa dastatzeko, frekuentzia modulatuari lotuta zuri muxu bat edo bi emateko. Trazu gorriak frekuentzietan nahastu daitezen, maite nauzula entzun dezadan. Kafeak, frekuentzietatik ihes egiteko, elkarrekin galdu gaitezen eta bion mingotsa, bion gozoarekin nahastu dadila…
Eta goizero, egun ona opatu gura nizuke, lo orduen azkenetan izaratan kateatuta. Eta hitzokin, bide batez zu agurtu eta bihar arte ikusiko ez garenez, arrats ona opatu, eta biharko kafean itxarongo zaitudala esan.
Axota gorriaren trazugileak,
Bihar ere azukre gabekoa aterako dizut, seguru. Zure muxu gozo baten zain.
Agurain aldien, dirudienez, sorta uda partean egiten dabe. Nire lagunek egurre batu behar eben eta mirakulua burutu zan. Domeki baten, goxeko 9etan historidxo kontetan dauenak altxauta, txiza eginda, aurpegidxe garbittute eta bendidxen. Hamaika ikusteko jaidxoak gara, bai.
Kontua zan aurreko egunin botatako paguaren zatidxek erun, pagu “txiki” bat bota, zatittu eta erun bebai. Bospasei bidaidxe eginda, egurre guztidxe etxin.
Motozerrarako erregaia amaittu zan bendixen, eta pentsau neban aizkorek emoteusten bilddurregaz zozer egiteko momentua ailegau zala. Zati txikidxenekin (20 Kg baino gutxiagokoak) zozer egiteko, behintzet.
Minutu biku ikastaro teorikua, ia mugimenduak nundik nora doien, zelan egin bidan inddarra, eta probetara.
Hamen egun hartan zatitutako egurre. Goxin eta arrataldean ibili nintzen (te bat hartzen nozipein, zigarroak erretzen, “sin fanatismos” esaten dana). %30 inguru etxeko gizonak egin eban 2 minutuko hiru bisitetan. Etxian egiten du lan, ni bezalako kaletarra da, baina “la experiencia vale un grado“. A, atzin ikusten dana da zatitu bidan egurre guztitdxe. Ez dakitt zenbat izengo zan baina tona batzuk seguru.
Eskerreko aizkora gipuzkoarra ei da. Eskubiku bizkaittarra, modernuaue; mangutik soltetan zan eta erritmoa hartzeko txarto ibili nintzan beragaz. Aizkora giputxegaz askoz hobe moldatu nintzan, baina “tocado” nenbilen eta ezin neban larregi egurre moztu.
Baina zer da “Aizkorak 7, Nik Neuk 0” hori izenburu hori? Hamen nire eskuen erretratuk arratsalde hartan hartuak:
Eskerreko eskua, gertu-gertutik:
Eskuk, beraz, izorratutak egun pare bat baterako, sorbaldan “agujeta” itzelak, baina ezin dozue imajinau zelako ondo eisten, zelako ondo pasau nintzen. Apurtuta, bai, baina arratsalde hartan apurtuta euena ez zan nire barnea (para variar), fisikua zan. Eta bazen garaia, mecaguenlavirgen.
Gasteizko jaidxek saihestu lortu nittuzen. Zeledon egunetik azkeneku egunera arte lagun batzuen etxin, errefuxiatua.
Kriston pazientzia izen eben lagunek. Egidxe esan ez da gauza gitxi holako bisita eukitti: “apa, dibortziatu egin naz, bizitza osu popatik hartzera jun jate denpori gitxitten, baina ondo -edo- nabil dagoeneko. Batzutan ez jate jendigaz egoti larregi gustetan, eta bestetan bai, baina rodaje hori zeuen etxin egin nahiko neuke. Zelan datorkizue bisitatxu bat? . Holantxik, gitxi gora behera, izen zan kontua. Bai, lagunek bauketaz.
Ostabe esan einbiot: kriston pazientzia lagunena.
Oin, beittu erretratu batzuk. Opakuatik gertu, basu itzelak. Ikaragarri polittek. Arbolak besarkatzeko leku ederra, baina asteotan besarkadak jasotzen nahidxago dotaz emon baino.
Urtik daramatzat Euskal Herridxen eta ondino ez naz ohittute. Basu berdi abustun, perretxiku bile ibili ginen.
Hametik ibili ginen
eta hauxe da etxia erun genduzen
Erretratu ez da oso ona, baina kotxin egin neban (martxan, esan gureot).
Edo behintzet holantxik askotan izaten gara. Oin dala gitxi banatu gara nobixi eta neu, eta normala danez nere munduaren ikuspegidxe oso perturbaute da. E’na gizonkeriz betetako txantxakin hasiko, baina irudidxe hau gustau jate.
Ni e’na hain primaridxu izaten, baina behin duelua eta lutua pasauta (“barruan” pasau neban, egidxe esan bida) eitten dotana da primaridxuarena eitti. Eztot pentsetan futbolzalea edo holako zozer eingo nazela baina primaridxu-primaridxue bai. Toketan jatelako, hostia ya.
Pues eso. Que cobrar, hemos cobrado. Fue hace dias, pero entre pitos, flautas, mudanzas (que nos hemos separado, vaya) la verdad es que no había tenido ocasión de hacer constar el desenlace de esta maldita aventura.
Me temo que habrá que empezar otra vez con papeles y papeluzos dado que nuestra unidad familiar va a disolverse legalmente además de en la vida real. No hay que olvidar que para poder acceder a tan magras ayudas tuvimos que apuntarnos en el registro de parejas de hecho, uséase, casarnos, aunque sea de mentirijillas.
